De laatste keer dat ik geschaatst had was lang geleden. Het moet de middelbare school zijn geweest. Maar nooit was ik het gevoel vergeten wanneer je op stoom bent en over het ijs zweeft. Het is een ongewoon gevoel dat tussen dansen en vliegen zit.
Jarenlang zei ik “Ik wil weer schaatsen.” Maar het kwam er maar niet van. Tot ik een paar weken geleden gewoon besloot te gaan.
Hoe heb ik dit ooit gedaan?
Vol overtuiging dat als je dit ooit kon, het appeltje eitje moest zijn om weer verder te gaan. Niet dus. Stond ik dan, m’n witte kunstschaatsen ondergebonden en voorzichtig zette ik een stapje op de ijsbaan om maar tot één gedachte te komen: glad, help, eng.
De paniek in mijn hoofd brak uit, ga ik weg en trek ik de conclusie dat ik dit niet meer kan, of blijf ik? Iemand moet mijn innerlijke strijd hebben gezien, want er werd me vriendelijk een rekje toegeschoven. EEN REKJE, IK?? NEEE dacht ik, dat ga ik toch niet doen?
Maar de andere keuze van weggaan trok net iets minder hard aan me. Ik pakte het rekje vast en langzaamaan ging ik vooruit. Na een paar rondjes kreeg ik er plezier in.
Vertrouwen
Maar nog steeds knaagde het aan me waarom er zo veel mensen om mij heen ‘gewoon konden schaatsen.’
Ik probeerde te bedenken hoe, maar hoewel de logical mind je ver kan brengen, zat deze me nu behoorlijk in de weg. Al deze mensen om mij heen, waren ze echt zo veel slimmer dan ik en ‘wisten’ ze hoe je moest schaatsen? Waarom wist ik het niet? Wat was het hoe? Wat was het geheim?
Ik schrok toen ik tot de conclusie kwam, ik ‘wist’ het namelijk zelf ook. Schaatsen is niets anders dan vertrouwen hebben in je eigen balans. Het is niet het weten hoe, maar het doen, vanuit het volste vertrouwen. En terwijl dat makkelijk klinkt, zal iedereen zich daar ook wel eens door hebben laten tegenhouden. Zelfs dat weten geeft je niet altijd de moed om het dan maar gewoon te doen.
Verbazingwekkend vond ik wel hoe dat ‘vertrouwen’ werd aangewakkerd, ik vroeg me namelijk af wat er zou gebeuren als iemand mijn rekje zou stelen midden op de ijsbaan (haha ja echt). En de eerste gedachte die in mij opkwam was, dat ik dan toch wel tot de kant zou komen, ik zou wel moeten.
En ineens zag ik een weerspiegeling van mezelf in andere situaties: Wanneer ik dingen logisch kan bedenken, beredeneren…HERE I AM! Kom ik in situaties waarin ik die logica net even minder goed kan gebruiken: ‘I’M FREEZING.’
Beweging
Drie keer raden waar ik in mijn fotografie tegenaan loop als ik moeilijke keuzes moet maken of een hele shoot vooraf wil bedenken, terwijl fotografie mij zo vaak heeft laten zien dat er juist mooie dingen ontstaan als ik in beweging kom, zonder al te veel overpeinzingen.
Deze ingeving gaf mij een drang om door te gaan met schaatsen, en het gewoon stap voor stap te ontdekken. Een aantal weken achter elkaar ging ik terug, zonder hulp, maar met youtubefilmpjes en mezelf als coach hehe. Grappig detail, een groepje kinderen kwam vragen of ze mijn rekje mochten; toen ik vastberaden zei, ‘ik heb het zelf nodig’ werden ze boos: “Mevrouw u kunt écht wel heel goed schaatsen!” En terwijl ik boos wilde worden moest ik hard lachen, wie hield ik nu voor de gek?
Dansend vliegen: een wijze levensles
Mijn rekje is inmiddels aan de kant, en afgelopen weekend maakte ik meer vaart om weer langzaamaan terug te komen bij dat gevoel dat de aanleiding was: dansend vliegen.
En met af en toe een hobbeltje en wat lichte paniek, is waar ik nietsvermoedend instapte, zowaar een wijze levensles gebleken: bewegen en vertrouwen op mijn eigen balans brengt mij voorbij de angst naar iets moois.
