Onlangs was ik in Toscane, en steeds wanneer ik daar foto’s begin te maken, ontvouwt zich een thema, iets gezamenlijks tussen mijn verschillende foto’s. Terwijl ik begon met editen, zag ik overal ambacht. De ambacht van het maken van lokale wijn; handgeschilderde papieren, sculpturen en decoraties, een uitgebreid diner, het spelen van live muziek, het maken van een bijzondere espresso met zorg voor alles, vanaf de machine tot aan het elegante kopje, de marmeren tafeltjes en de kleding van de ober, bloemdecoraties en het samenstellen van geuren.
En natuurlijk mijn eigen ambacht, de tijd nemen om te spelen met het binnenvallende licht in een prachtige omgeving.
Al deze dingen kosten tijd, meer dan we vaak gewend zijn of willen.
We willen het wel maar het mag geen tijd kosten. En ik kan niet ontkennen dat dat af en toe ook de valkuil is om iets zonder opdracht of druk te fotograferen: Wat als ik tijd verspil? Maar juist die tijd nemen en ontdekken brengt vaak veel meer dan in haast te veel willen doen.
Ooit zei een Italiaanse kok tegen mij: “Italiaans eten koken is niet moeilijk, wél bewerkelijk; maar die tijd nemen we.” Ik denk er vaak aan terug. Want inderdaad, verse pasta’s worden met de hand gemaakt en het is heel normaal om daar tijd voor te nemen, het is onderdeel van de Italiaanse cultuur. En hoe snel de wereld ook gaat, een Italiaan laat zich niet snel het genot van versgemaakte pasta afnemen.
Af en toe een stapje terug doen en de tijd nemen om iets moois te zien of te maken kan wonderen doen. Misschien moeten we daar weer wat bewuster van worden. Ik zag het weer tijdens mijn reis in Italië, als mijn gedachten tot rust komen zie ik beelden en heb ik lol. Aan tafel tijdens het diner zat ik naast een mevrouw die een traantje wegpinkte; “Dit vind ik het mooiste wat er is” zei ze, “met z’n allen aan tafel.” Ik voelde wat ze bedoelde en zag er dezelfde liefde in, even een stapje terug en met aandacht bij elkaar zijn.
Misschien moet ik mijn foto’s wat meer als Italiaanse pasta gaan zien, de tijd en aandacht van het kijken weerspiegelen immers de bezieling en als ik die ook maar af en toe weet te vangen is geen minuut verspild.
