Op een grauwe winterse zaterdagochtend werd ik wakker, snel scrollde ik door wat blogs heen (mijn dagelijkse ochtendritueel) en kwam erachter dat de Peter Lindbergh tentoonstelling de laatste week in ging. DE LAATSTE WEEK. Als ik wil gaan moet ik nu gaan dacht ik….ja maar, koud, moe, warm in bed. NEE bed uit, go go go. Twee uur later stond ik in Rotterdam bij de Kunsthal. WAUW!
Peter Lindbergh is een aanzienlijke fotograaf die met name succes boekte door zijn toonaangevende fashionfotografie. Zijn voornamelijk zwart-wit beelden geven niet alleen fashionthema’s weer, maar ook krachtige portretten, dans, doka, film en ‘het onbekende.’
Wat mij vaak verwondert bij fototentoonstellingen is de manier waarop de expositie is ingericht. Fotograferen is een kunst, maar beelden op een bepaalde manier combineren, materialen kiezen waarop foto’s afgebeeld worden en ruimtes inrichten met beelden is zeker niet ondergeschikt. Het verbaasde me dan ook niets toen ik verder ging lezen, dat er naast de curator Thierry-Maxime Loriot ook een (Nederlands) architectenbureau (Mecanoo) betrokken was bij het design van de expositie.
De combinatie van de (voornamelijk) zwart-wit beelden en de sterk contrasterende ruimtes, van bijna helemaal donker, naar wit helder was bijzonder krachtig. Het meest indrukwekkend vond ik de glazen platen aan het eind. Door de foto’s op glas af te beelden in een hele lichte ruimte gaat het licht door de foto’s heen schijnen. De toch al mooie beelden kregen iets magisch!
